Dit was ’n baie warm
Saterdag in Desember.
"Bontle, Mpho en Lerato,
gaan speel buite!" het Ma
gesê. "Julle is in my pad."
Ons het uit die huis
gehardloop.
"Kom ons gaan na die
rivier toe," het Lerato gesê.
"Dis koeler daar."
"Maar Ma het gesê ons
mag nie swem nie," het
Bontle gekeer.
"Ons sal nie swem nie," sê
Lerato. "Ons sal net in die
water speel."
Maar speel maak ’n mens
warm, al is jy onder die
bome langs die rivier. Eers
het ons ons skoene
uitgetrek.
Maar ons het steeds warm
gekry.
Toe trek ons ons hemde en
rompe uit.
Maar ons het steeds warm
gekry.
Ons het ons voete in die
water gesit om af te koel.
Toe spat ons mekaar nat.
Gou was ons sommer
sopnat.
"Ag, komaan! Kom ons
swem," het Mpho gesê.
"Ma sal nie weet nie."
Ons het geswem en
geswem en van die tyd
vergeet.
Die son het naderhand al
gesak. Dit het koeler
geword.
Waar was ons klere?
Ons het onder die bome
gesoek. Ons het in die
bosse gesoek. Ons het oral
gesoek.
Naby die rivier het ’n paar
koeie op die soet gras
gewei.
Bontle het opgekyk. "Kyk
na daardie koei! Wat is
daar in haar mond?"
"Sy eet ’n blom," het Lerato
geantwoord.
"Dit is nie ’n rooi blom nie,"
het Mpho geroep. "Dis jou
hemp!"
Toe sien ons ’n ander koei
wat aan ’n blou ding kou.
"Dis my romp!" het Bontle
geroep.
Ons het uiteindelik
bewend in ons onderklere
huis toe gegaan. Maar ons
het nie net gebewe omdat
dit koud was nie.
"Dit was die koeie," het ons
gehuil. "Die koeie het ons
klere geëet."
Maar het Ma ons geglo?
Gou was ons boude baie
warm. En dit was nie van
die son nie.
Adiel-Kamalie-n-warm-saterdag
