Dit reën al dae lank, en almal is iesegrimmig.
Almal behalwe Sizwe, wat elke oggend
met ’n glimlag wakker word.
“Yoh! Sizwe! Daardie glimlag het towerkrag!”
sê Gogo. “Is dit vir my?”
Sizwe sit sy hand oor sy mond. “Maar
dis MY glimlag, Gogo,” fluister hy.
Sy ma lag. “Sizwe! ’n Glimlag is iets wat jy
kan weggee sonder om dit te verloor. Kyk!”
Sy lig hom op sodat hy in die spieël kan kyk.
Daar is sy glimlag, net so stralend soos tevore.
Dit is tyd om uit te gaan. Mamma maak die
knope van Sizwe se reënjas vas, en daar gaan
hulle, deur die reën, biblioteek toe.
Verder af in die straat staan Sizwe se beste maat
Zanele by haar venster en kyk hartseer na die reën.
Sizwe voel sy glimlag stadig opborrel. Voor hy weet
wat gebeur, BONS sy glimlag uit, en vlieg oor die
tuin tot by Zanele. Zanele hou die glimlag styf vas
– dit is veels te kosbaar om dit te laat wegkom.
Terwyl Sizwe verder stap na die biblioteek, lui Zanele
se deurklokkie. Dis die posman, met ’n brief van
haar geliefde niggie. Zanele is so bly dat die glimlag
uitspring en reguit koers kies na die posman.
“Dankie, meneer Posman!” sê sy.
Zanele se glimlag is die helderste ding wat die
posman die hele oggend gesien het. Dit hou hom
warm terwyl hy deur die reën voortstrompel.
Hy kom by ’n groot huis. In die erf hardloop ’n
hond al in die rondte terwyl hy blaf, blaf, blaf. Hy
is so laf dat die posman nie kan help om te glimlag
nie. Die glimlag dartel vrolik deur die hek.
Die hond hou op blaf. Hy spits sy ore en waai
sy stert. Toe draai hy om en hardloop terug
huis toe met die kosbare, warm glimlag.
’n Krom ou man maak die deur oop. “O, nee! Jy
kan nie inkom nie. Jy’s sopnat!” sê hy vir die hond.
Maar dadelik straal die glimlag op na die ou man.
Die ou man staan ‘n bietjie meer regop. “Eish,”
sê hy, “wat maak dit saak dat dit reën? Kom
ons gaan stap, my honne!” En daar gaan
hulle, al plassend deur die poeletjies.
Daar, by die sebraoorgang, staan die nors
mev. Makabela, die verkeersbeampte. Sy lyk koud, nat
en misrabel. Die ou man weet presies wat om te doen.
“Goeiemôre, mev. Makabela!” sê hy en
glimlag sy breedste, stralendste glimlag.
Maar mev. Makabela glimlag nie terug nie.
Om dae aaneen in die reën te staan kan ’n
mens se gesig baie, baie stroef maak. Maar
’n glimlag het towerkrag, en teen hierdie tyd
is die glimlag so sterk en so stralend dat dit
baie moeilik is om dit in te hou. Dit werk
nie onmiddellik nie, maar bietjie vir bietjie, begin
dit naderkruip totdat, einde ten laaste …!
’n Groot glimlag oor mev. Makabela se gesig sprei!
Die skoolklok lui en die kinders hardloop
om die straat oor te steek.
Mev. Makabela hou haar verkeersteken in die
lug op en glimlag vir elke enkele kind.
Die kinders glimlag vir hulle mammas en
pappas, en hulle gogo’s en tatas en broers en
susters. Hulle glimlag vir die busbestuurder en
die groenteverkoper, en vir mev. Makau, wat
wegstap om vir haar man te glimlag, wat op sy
beurt weer vir die burgemeester glimlag ...
Die glimlagte bons en spring en straal en blink totdat
ALMAL glimlag en giggel en hardop lag in die reën.
In die biblioteek is alles stil, behalwe
vir die geluid van die reën.
“Dis tyd om te gaan,” sê Sizwe se
mamma en maak haar boek toe.
“Ag, Mamma!” sê Sizwe, wie se glimlag nou op is.
Maar toe hulle in die straat uitstap …
WAT ’N GESIG!
Die hele dorp is daar! Almal!
En hulle glimlag ALMAL!
Die glimlagte bons en straal om Sizwe.
Hulle maak hom warm, en kielie hom, en
kruip op, op, op van sy tone af … tot BOOP sy kop. Hy borrel oor van blydskap tot die
glimlag skitterend en stralend uitbreek.
En toe verander iets. Die donker, somber, reënerige
middag lyk nie meer so donker nie. Kan dit wees …?
JA! Die wolke trek weg, en die warm son
skyn op hulle, met die grootste, helderste
en stralendste glimlag van almal.
Sizwes Smile Afr
